ناسا و دارپا، موشک حرارتی هسته‌ای می‌سازند
تاریخ انتشار: ۵ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۹۳۳۹۲۹
ناسا می‌خواهد تا سال ۲۰۲۷ یک موشک حرارتی هسته‌ای کارآمد را طراحی کند و به نمایش بگذارد.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، «بیل نلسون» (Bill Nelson)، مدیر ناسا، این پروژه را روز سه‌شنبه ۲۴ ژانویه طی ارائه‌ای در انجمن علمی و فناوری «مؤسسه هوانوردی و فضانوردی آمریکا» (AIAA) معرفی کرد که در شهر نشنال هاربر ایالت مریلند برگزار شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
نلسون گفت که ناسا با «سازمان پروژه‌های پژوهشی پیشرفته دفاعی آمریکا» یا «دارپا» (DARPA) همکاری خواهد کرد تا به توسعه و نمایش پیشرانه حرارتی هسته‌ای پیشرفته بپردازد. این یک فناوری دگرگون‌کننده است که به آمریکا امکان می‌دهد تا فرصت را برای ماموریت‌های آینده فضایی انسانی گسترش دهد.
بر اساس این توافق، ناسا برای عملیات موسوم به «دراکو» (DRACO) به دارپا می‌پیوندد که در سال ۲۰۲۱ آغاز شد. این برنامه به دنبال توسعه یک موتور حرارتی هسته‌ای است که فضاپیمای آزمایشی طراحی‌شده توسط دارپا آن را به کار خواهد برد. دارپا راکتور و موتور هسته‌ای را برای این موشک توسعه خواهد داد که دارپا و ناسا امیدوارند تا اوایل سال ۲۰۲۷ در فضا به پرواز درآیند. نلسون این مشارکت را یک سرمایه‌گذاری هیجان‌انگیز در آینده اکتشاف فضایی انسانی و یک سرمایه‌گذاری بزرگ برای رسیدن به مریخ خواند.
«پم ملروی» (Pam Melroy)، معاون ناسا در این نشست گفت: دراکو بخش مهمی از ارزیابی فناوری‌هایی است که ما را به فضای عمیق‌تری از منظومه شمسی می‌برد. هدف ما هدایت و توسعه طرحی برای اکتشاف انسانی و حضور پایدار در سراسر منظومه شمسی است. این یک هدف بسیار مهم به شمار می‌رود و ما باور داریم که این فناوری‌های پیشرفته، بخش مهمی از آن خواهند بود.
ناسا و دارپا، یک توافقنامه بین سازمانی را منتشر کردند که نقش‌ها و مسئولیت‌های هر آژانس در آن مشخص شده است. این توافقنامه، اختیار نهایی را در مورد توسعه و ساخت موتور موشک حرارتی هسته‌ای به ناسا می‌دهد و اختیارات وسیله آزمایشی را به دارپا اعطا می‌کند. این وسیله، فضاپیمایی است که از موتور موشک هسته‌ای برنامه‌ریزی‌شده قدرت می‌گیرد و دارپا مسئول عملیات و تنظیم آن در مدار خواهد بود.
ملروی گفت: ناسا سابقه‌ای طولانی در همکاری با دارپا طی پروژه‌هایی دارد که ماموریت‌های مربوطه ما را امکان‌پذیر می‌کنند. گسترش مشارکت ما در پیشرانه هسته‌ای، به پیشبرد هدف ناسا برای فرستادن انسان به مریخ کمک خواهد کرد.
این چشم‌انداز برای موشک هسته‌ای به دهه‌ها پیش باز می‌گردد. برنامه «موتور هسته‌ای ناسا برای کاربرد خودرو‌های موشکی» (NERVA) به دنبال پرتاب یک مأموریت سرنشین‌دار به مریخ در سال ۱۹۷۹ با قدرت موشک هسته‌ای بود، اما در سال ۱۹۷۲ به دلیل کاهش بودجه و نگرانی در مورد تشدید جنگ سرد لغو شد.
فرستادن انسان به مریخ، به یکی از اهداف اولیه سازمان‌های فضایی دولتی و شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی تبدیل شده است. برنامه «آرتمیس» (Artemis) ناسا، بخشی از چشم‌انداز «ماه تا مریخ» این آژانس فضایی است که از آنچه ناسا در مورد اکتشاف برنامه‌ریزی‌شده ماه یاد می‌گیرد، برای برنامه حضور انسان در سیاره سرخ استفاده می‌کند.
در همین حال، شرکت «اسپیس ایکس» (SpaceX) می‌گوید که به زودی پرواز مداری موشک «استارشیپ» (Starship) خود را انجام خواهد داد که قرار است در نهایت روی مریخ فرود بیاید. سایر شرکت‌های فضایی خصوصی نیز برای دستیابی به این هدف تلاش می‌کنند.
منبع: فرارو
کلیدواژه: ناسا دارپا حرارتی هسته ای
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۹۳۳۹۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
باکتری‌ها برای ما رشته سیم رسانا می‌سازند
رشته‌های پروتئینی مهندسی‌شده که در ابتدا توسط باکتری‌ها تولید می‌شدند توسط دانشمندان برای بهبود رسانایی الکتریسیته اصلاح شده‌اند. در مقاله‌ای که به تازگی در مجله Small منتشر شده است، محققان نشان دادند نانوسیم‌های پروتئینی که با افزودن یک ترکیب زیستی به نام «هِم» اصلاح شده‌اند، می‌توانند الکتریسیته را در فواصل کوتاه هدایت کنند و انرژی را از رطوبت موجود در هوا دریافت کنند.
رشته‌های پروتئینی مهندسی‌شده که در ابتدا توسط باکتری‌ها تولید می‌شدند توسط دانشمندان برای بهبود رسانایی الکتریسیته اصلاح شده‌اند. در مقاله‌ای که به تازگی در مجله Small منتشر شده است، محققان نشان دادند نانوسیم‌های پروتئینی که با افزودن یک ترکیب زیستی به نام «هِم» اصلاح شده‌اند، می‌توانند الکتریسیته را در فواصل کوتاه هدایت کنند و انرژی را از رطوبت موجود در هوا دریافت کنند.
دکتر لورنزو تراواگلینی، نویسنده اصلی این مقاله می‌گوید: یافته‌های ما فرصت‌های تازه‌ای در بخش رشته‌های سیم رسانا باز می‌کند، رشته‌هایی که مبتنی بر پروتئین بوده و برای توسعه قطعات و دستگاه‌های الکتریکی پایدار و سازگار با محیط‌زیست، قابل استفاده هستند. این نانوسیم‌های مهندسی شده در آینده می‌توانند به نوآوری‌هایی در برداشت انرژی، کاربردهای زیست‌پزشکی و حسگری محیطی منجر شوند.
پیشرفت‌ها در زمینه‌های میان رشته‌ای که ترکیبی از مهندسی پروتئین و نانوالکترونیک است، نویدبخش توسعه فناوری‌های پیشرفته بوده که شکاف بین سیستم‌های بیولوژیکی و دستگاه‌های الکترونیکی را پر می‌کند.
دکتر تراواگلینی می‌گوید: هدف ما اصلاح مواد تولید شده توسط باکتری‌ها برای ایجاد قطعات الکترونیکی است. این دستاوردها می‌تواند به عصر جدیدی از الکترونیک سبز منجر شود و به شکل‌گیری آینده‌ای پایدارتر کمک کند.
وی می‌افزاید: بسیاری از رویدادها در طبیعت به حرکت الکترون‌ها نیاز دارند و این منبع الهام‌بخش روش‌های جدید دریافت الکتریسیته هستند. به عنوان مثال، کلروفیل در گیاهان برای فتوسنتز نیاز به حرکت الکترون‌ها بین پروتئین‌های مختلف دارد.
باکتری‌های طبیعی نیز از رشته‌های رسانا موسوم به نانوسیم برای انتقال الکترون‌ها در غشاهای خود استفاده می‌کنند. نکته مهم این است که نانوسیم‌های باکتریایی که رسانای الکتریسیته هستند، پتانسیل تعامل با سیستم‌های بیولوژیکی مانند سلول‌های زنده را دارند و می‌توانند در حسگر زیستی برای نظارت بر سیگنال‌های داخلی بدن استفاده شوند. البته هنگامی که به طور مستقیم از باکتری استخراج می‌شود، این نانوسیم‌های طبیعی به سختی اصلاح می‌شوند و عملکرد محدودی دارند.
دکتر تراواگلینی می‌گوید: برای غلبه بر این محدودیت‌ها، ما یک فیبر را با استفاده از باکتری E. coli مهندسی ژنتیکی کردیم. ما DNA باکتری E. coli را اصلاح کردیم تا باکتری‌ها نه تنها پروتئین‌های مورد نیاز خود را برای زنده ماندن تولید کنند، بلکه پروتئین خاصی را که طراحی کرده بودیم، ساخته و سپس آن را مهندسی کند. ما در آزمایشگاه آنها را به نانوسیم تبدیل کردیم.
این تیم می‌دانست که پروتئین تولید شده توسط باکتری‌ها به خودی خود رسانایی بالایی نخواهد داشت، آنها باید ماده‌ای را به آن اضافه کنند.
هِم (Heme) یک ساختار حلقوی دارد که به حلقه پورفیرین معروف است و یک اتم آهن نیز در وسط آن قرار دارد. این ترکیب وظیفه حمل اکسیژن در گلبول‌های قرمز از ریه‌ها به بقیه بدن را بر عهده دارد.
به نقل از ستاد نانو، تحقیقات اخیر نشان داده است که وقتی مولکول‌های هِم نزدیک به هم چیده می‌شوند، انتقال الکترون را امکان‌پذیر می‌کنند. بنابراین، دکتر تراواگلینی و تیمش هِم را در رشته‌های تولید شده توسط باکتری‌ها ادغام کردند. دکتر تراواگلینی می‌گوید: همانطور که انتظار داشتیم، با افزودن هِم به این رشته، پروتئین رسانا می‌شود، در حالی که رشته بدون هِم هیچ جریانی را نشان نمی‌داد.
انتهای پیام
هوادار خاطی سپاهان ۱۰ سال محروم شد